Η ΕΞΑΧΡΟΝΗ ΤΑΡΑΧΩΔΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ

Ο Ρωμανός είχε μετακινηθεί πάλι από τον Αυλώνα στον Κορυδαλλό τον Μάρτιο
του 2013. Πολύ γρήγορα, όμως, το μετάνιωσε, έκανε σχετικό αίτημα και
επέστρεψε. Δεν εξήγησε ποτέ το «γιατί», αλλά σωφρονιστικοί στον
Κορυδαλλό θυμούνται πως η διαμάχη που είχε μόλις ξεσπάσει μεταξύ των
«αναρχικών» ληστών του Βελβεντού και των μελών των «Πυρήνων της Φωτιάς»
τον είχαν φέρει σε πολύ δύσκολη θέση.

Τότε ήταν που αποφάσισε να συνεχίσει μαθήματα μέσα στις φυλακές.
Πανελλήνιες έδωσε με πέντε ακόμη μαθητές. Από αυτούς πέρασαν τέσσερις: ο
Θάνος σε ΤΕΙ στο Μεσολόγγι, ο Εντυ στην Κατερίνη, ο Κώστας στην Πρέβεζα
και ο Νίκος Ρωμανός στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων σε ΤΕΙ στην Αθήνα.
Οταν τον Σεπτέμβριο ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου μετέβη
στη φυλακή για να τους βραβεύσει –πάγια πρακτική των τελευταίων χρόνων–
εκείνος επέλεξε να μείνει στο κελί του. Οταν όμως ο Πρόεδρος της
Δημοκρατίας τούς κάλεσε, το σκέφτηκε σοβαρά. Ισως γιατί ήταν μια
ευκαιρία να πει κάποια πράγματα, ίσως πάλι γιατί έτσι θα εδημιουργείτο
προηγούμενο με τις άδειες: Για να μεταβεί στο Προεδρικό Μέγαρο,
αναγκαστικά θα του δινόταν η πρώτη άδεια. Το σκέφτηκε, αλλά, τελικά, το
πρωί της επίσκεψης είπε στους υπαλλήλους που θα τον συνόδευαν πως δεν
μπορεί να το κάνει. «Τι θα σκεφτούν για εμένα» – φοβόταν το πώς θα
έβλεπαν μια τέτοια κίνηση οι «συναγωνιστές του».

Μέσα στη φυλακή

Οταν μπήκε στη φυλακή, οι σωφρονιστικοί τον θυμούνται σαν ένα αγρίμι.
Μετά τη δολοφονία του φίλου του Αλέξη Γρηγορόπουλου, το 2008, είχε φύγει
από το σπίτι του. Πέρασε στον αντιεξουσιαστικό χώρο και βρέθηκε στις
παρέες μιας νέας γενιάς τρομοκρατών. Μέχρι που την 1η Φεβρουαρίου του
2013 συνελήφθη μετά τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης με βαρύ
οπλισμό. Τις πρώτες ώρες στη φυλακή –με εμφανή τα σημάδια της
κακοποίησης από τις Αρχές που τον ανέκριναν– αρνιόταν οποιαδήποτε
συνεργασία.

Το επόμενο διάστημα, οι γονείς του, οι οποίοι για περίπου τρία χρόνια
τον είχαν χάσει, άρχισαν να τον επισκέπτονται ανελλιπώς, το ίδιο και η
φίλη του, η μικρότερη αδελφή δύο μελών των «Πυρήνων» με την οποία είχε
γνωριστεί πριν οδηγηθεί στη φυλακή. Ο ίδιος –μέσα στη φυλακή
τουλάχιστον– άρχισε να δείχνει πιο ήρεμος, ξεκίνησε να δουλεύει στο
καφενείο της, συγκεντρώθηκε στα διαβάσματά του. Και παρ’ όλο που
παρέμενε αμετακίνητος στις απόψεις και στην ιδεολογία του, ήταν πιο
ανοικτός και συνεργάσιμος με το προσωπικό της φυλακής. Ο γάμος του μέσα
στη φυλακή ήταν για πολλούς στον Αυλώνα μία ακόμη ένδειξη «πως θα ήθελε
να αλλάξει». Οταν ήρθε το χαρτί για τον Κορυδαλλό, ο ίδιος ζήτησε να μην
τοποθετηθεί σε πτέρυγα με μέλη των «Πυρήνων», αλλά ούτε και με τους
κρατουμένους για τη ληστεία στο Βελβεντό.

Η εκπαιδευτική άδεια

Ο ίδιος γνώριζε από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε να δώσει Πανελλήνιες
πως το να του δοθεί εκπαιδευτική άδεια ήταν δύσκολο. Γνώριζε, επίσης,
όταν πέρασε στη σχολή, πως δεν αποκτούσε αυτομάτως κάποιο αναφαίρετο
δικαίωμα να την παρακολουθήσει. Συχνά όμως τους τελευταίους μήνες
ρωτούσε τους φύλακες τι πίστευαν. «Αν μας ρωτήσουν, εμείς θα δώσουμε
θετική εισήγηση», του είχαν υποσχεθεί. Αυτό όμως δεν θα ήταν από μόνο
του αρκετό – και αυτό το ήξερε. Καταδικασμένος σε κάθειρξη 16 ετών για
τη ληστεία του Βελβεντού, έχει τρεις ακόμα υποδικίες: για το αποτύπωμά
του σε γιάφκα στη Ν. Ιωνία Βόλου, την εμπρηστική επίθεση στο αμαξοστάσιο
της ΕΘΕΛ και την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στο σπίτι της Λούκας
Κατσέλη. Αυτό σημαίνει πως θα έπρεπε να πείσει όχι μόνο το τριμελές
συμβούλιο των φυλακών (εισαγγελέα, κοινωνική λειτουργό και διευθύντρια
φυλακών) πως θα κάνει «καλή» χρήση της αδείας, αλλά και τον ειδικό εφέτη
ανακριτή που είχε διατάξει τα τρία εντάλματα προσωρινής κράτησης.

Μόνο οι δηλώσεις που είχε κατά καιρούς κάνει ήταν αρκετές για να
απορριφθεί το αίτημά του ακόμη και εάν δεν είχε τις δικαστικές
εκκρεμότητες: «Βρίσκομαι εδώ σαν δηλωμένος και αμετανόητος εχθρός σας»,
«Υπάρχουν επαναστατημένοι άνθρωποι, σύντροφοι για μένα, τρομοκράτες για
εσάς, που δεν σκοπεύουν να ανεχθούν την εξόντωσή μας χωρίς πρώτα να
κάνουν εσάς και τους πολιτικούς σας προϊσταμένους να ματώσουν»,
«Περισσότερη βία ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο».

Η απεργία πείνας δεν κλόνισε εκείνους που πήραν την αρνητική απόφαση.
Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», εμμένουν στην ορθότητα της απόφασής
τους. Κλόνισε όμως τους σωφρονιστικούς που τον έζησαν 18 μήνες στις
φυλακές του Αυλώνα κι αυτό γιατί νιώθουν πως ένα κομμάτι του, που ίσως
θα ήθελε να αλλάξει πορεία, εγκλωβίζεται ολοένα και περισσότερο σε έναν
επικίνδυνο αγώνα…

Πηγή: kathimerini
9/12/14