Δήμος Άρτας-Δήμος Τρικάλων-Δήμος Διρφύων Μεσσαπίων

Εννοείται πως δεν έχουμε πρόθεση να συγκρίνουμε το Δήμο το δικό μας με τη Μύκονο, τη Σαντορίνη ή την Αράχοβα. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο…. 

Ας πάρουμε δυο Δήμους της μέσης κατάστασης.
Πριν 10 περίπου χρόνια ο Δήμος Άρτας ήταν μια μικρή πανεπιστημιούπολη. Με άξονα το ΤΕΙ είχε ήδη αρχίσει να αναπτύσσεται σε όλους τους τομείς. Καινούργιος κόσμος, καινούργιες οικοδομές, καινούργια οικονομία. Κάτι που γίνεται σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ευκαιρία ανάπτυξης και αποκέντρωσης. Δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα.
Η τότε κυβέρνηση Σαμαρά με έναν ελεεινό υπουργό παιδείας επιχείρησε να κάνει στην Άρτα ότι έκανε και στα Ψαχνά, να ευνοήσει τις μεγάλες πόλεις αντί τις μικρές για λόγους ψηφοθηρικούς.
Οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν. Η πόλη ήταν πια εξαρτημένη από την τότε υπάρχουσα κατάσταση και κινδύνευε να καταστραφεί. Η δημοτική αρχή στάθηκε στο ύψος της.
Δεν πρόδωσε.
Αγωνίστηκε, πάλεψε, απείλησε και δικαιώθηκε. Όλοι μαζί σαν μια γροθιά. Η Άρτα έχει αυτή τη στιγμή ένα όμορφο και οργανωμένο πανεπιστήμιο με περισσότερους φοιτητές απ΄ ότι είχε με το ΤΕΙ και έχει κάθε λόγο να βλέπει το μέλλον με αισιοδοξία και το Δήμο σαν μια οικογένεια που κρατάει τους νέους στον τόπο τους.

Δήμος Τρικάλων.

Ο θεός έστειλε στη πόλη ένα λεβεντόπαιδο, το Δημήτρη Παπαστεργίου. Έναν άνθρωπο με όλα τα χαρίσματα του κόσμου. Μορφωμένος, φωτισμένος, ευφυής, οραματιστής, τεχνοκράτης, πατριώτης και, κυρίως, άνθρωπος – ηγέτης.
Παρέλαβε ένα Δήμο το 2014 στο χείλος της καταστροφής μετά την κρατική χρεοκοπία του 2009.
Αυτή τη στιγμή τα Τρίκαλα είναι μια πόλη υπόδειγμα. Μια πόλη με ευρωπαϊκές προδιαγραφές.
Με πεζόδρομους, με ποδηλατόδρομους, με δωρεάν Wi- Fi, με αστικά λεωφορεία χωρίς οδηγό, με πραγματικά πολιτιστικές εκδηλώσεις. Μια πόλη-πιλότος που δεν αναγνωρίζεται πια. Μια πόλη μεταμορφωμένη που δεν χρειάστηκε τα τρομερά κονδύλια για να εκσυγχρονιστεί. Χρειάστηκε το Δημήτρη Παπαστεργίου και την ωριμότητα των κατοίκων να εμπιστευτούν την τύχη του Δήμου στα χέρια του και στα χέρια των άξιων συνεργατών του. Δεν εμπιστεύτηκαν το φίλο, τον συγγενή, τον συνάδελφο ή τον θαμώνα του ίδιου καφενείου και τον οπαδό της ίδιας ομάδας. Δεν εμπιστεύτηκαν ανθρώπους με το σκεπτικό της ατομικής εξυπηρέτησης, του ατομικού βολέματος ή της κάλυψης μικροπαρανομιών. Δεν επέδειξαν τέτοιες τάσεις αυτοκτονίας.
Η τελευταία πρωτοτυπία του Δημήτρη ήταν να στέλνει με drone φάρμακα στα ορεινά χωριά των Τρικάλων όταν οι καιρικές συνθήκες είναι δύσκολες. Ας είναι καλά το λεβεντόπαιδο και ας βρεθεί κάποιος να τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας γιατί ο κόσμος έχει αηδιάσει μ΄ όλους αυτούς τους άχρηστους και επικίνδυνους χαραμοφάηδες της ξεφτίλας. Και αυτό που γράφω δεν είναι καθόλου υπερβολή.

Δήμος Διρφύων-Μεσσαπίων

Συγγνώμη γι αυτά που θα αναφέρω αλλά έχουμε όλα τα αρνητικά ρεκόρ.
Ρεκόρ περιβαλλοντικής υποβάθμισης, ρεκόρ οικονομικής κατρακύλας, ρεκόρ φυσικών καταστροφών που οφείλονται σε εγκληματικές παραλείψεις δεκαετιών. Ρεκόρ μεταναστευτικής αιμορραγίας λόγω έλλειψης προοπτικών για νέους ανθρώπους, ρεκόρ υποβιβασμού στο θέμα του πανεπιστημίου κλπ, κλπ.
Και ένα ακόμα πανελλήνιο ρεκόρ: Η απίστευτη έλλειψη αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης της πραγματικής κατάστασης του Δήμου από ένα μεγάλο μέρος συνδημοτών.
Έχω την ατυχία να συζητώ πολύ συχνά με κατοίκους των γειτονικών χωριών και κυριολεκτικά ντρέπομαι γι αυτά που εισπράττω. Αισθάνομαι σαν να τους έχουμε πάρει στο λαιμό μας σ΄αυτή
την πορεία χωρίς τέλος προς τα κάτω.
Βλακείες επί βλακειών του τύπου παροχής νερού στις Χλόες. Εδώ τα μισά Ψαχνά δεν έχουν σταγόνα νερό για μήνες, πως θα πάει το νερό στις Χλόες ; Ποιόν κοροϊδεύουν; Κι ας υποθέσουμε ότι θα μπορέσουν. Τότε γιατί δεν κάνουν το ίδιο και στα Βόρεια Ψαχνά;
Εκτός κι αν έχουν κατά νου να αντιμετωπίσουν συνολικά το πρόβλημα με την κατασκευή του κατά φαντασίαν φράγματος των Ψαχνών. Κι όλα αυτά χωρίς ντροπή εδώ και πολλά χρόνια και, πολύ φοβάμαι, χωρίς επίγνωση των λεγομένων. Σενάρια για φαρσοκωμωδία του βωβού κινηματογράφου.
Το τελευταίο τους απίστευτο “κατόρθωμα” ήταν η ανικανότητα σύνταξης ενός απλού φακέλλου για να πάρουν τα παιδιά της Γ΄ Λυκείου λίγες μονάδες πάρα πάνω ως πλημμυροπαθείς στις πανελλήνιες εξετάσεις. Ούτε καν αυτό, που δεν στοιχίζει τίποτα.
Δηλαδή δεν υπάρχει ελπίδα; Προς το παρόν, όχι. Υπάρχουν μεν νέοι άνθρωποι, φρέσκοι, ορεξάτοι, μορφωμένοι αλλά δυστυχώς η δύναμη και η φωνή τους πνίγονται μέσα στην βαρβαρική οχλοβοή των δημοτικών συμβουλίων όπου φαίνεται καθαρά ότι η μετριότητα και η ανεπάρκεια μερικών επικρατούν εδώ και πολλά χρόνια στον τόπο μας ως τα πιο αποδεκτά κριτήρια συμμετοχής και αποδοχής στην τοπική αυτοδιοίκηση. Και αυτή η παγιοποιημένη κατάρα δεν φαίνεται να σβήνει.

Φίλες και φίλοι, έχει ξεκινήσει μια καινούργια χρονιά. Αν κάποιος βλέπει φως στο τούνελ ας το πει και σε μένα να χαρώ λιγάκι. Επαναλαμβάνω ότι δεν γράφουμε για να γράφουμε και δεν μασάμε τα λόγια μας. Όποιος δεν συμφωνεί μπορεί άνετα να αντιπαραθέσει τις απόψεις του από το βήμα του psaxna.gr. Mε μια προϋπόθεση από μέρους μου:
Να μην παρακαλούν στη συνέχεια να κατεβεί η αρθρογραφία γιατί τώρα τελευταία έτσι συνηθίζεται.
Ο γράφων τοποθετείται δημόσια, δημοκρατικά και ανοικτά χωρίς κανένα απολύτως παρασκήνιο.
Πάντα στη διάθεσή σας.

Βαγγέλης Παπαμιχαήλ.

ΥΓ. Στη φωτογραφία βλέπετε ένα τμήμα του Πανεπιστημίου Άρτας.