«Ο Γιάννης Τσαρούχης και τα Ψαχνά»
Το εθνικό σπορ των Ελλήνων δεν είναι το ποδόσφαιρο, έλεγε ο Τσαρούχης. Είναι η απαξίωση, η αμφισβήτηση και η συκοφάντηση των άλλων ειδικά όταν κάνουν κάτι το σημαντικό. Ο Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά και έζησε στον κόσμο. Φυσικά δεν επισκέφτηκε ποτέ τα Ψαχνά και πολύ πιθανόν να μην τα είχε ακούσει ποτέ. Αυτά που έλεγε αφορούσαν τον Ελληνικό μέσο όρο. Δεν είχε άλλωστε κανένα λόγο να τα ξέρει ή για να τα επισκεφτεί. Δεν υπήρχαν ιστορικοί ή πολιτιστικοί λόγοι για να το κάνει . Πολλά μέρη στην Ελλάδα κάτι έχουν να δείξουν: Ερέτρια, Αιδηψός, Κύμη , Αράχοβα, Ζαγοροχώρια, Θήβα, Κυκλάδες κλπ. Εμείς τι έχουμε; Ξαναδιαβάστε πάλι τη ρήση του Τσαρούχη και αναλογιστείτε πόσες φορές την ημέρα επιβεβαιώνεται.
Είμαστε μια μικρογραφία της Ελλάδας, φίλοι αναγνώστες. Κατά τη γνώμη του γράφοντος δεν πιάνουμε ούτε το μέσο όρο και εύχομαι να κάνω λάθος γιατί είμαι κι εγώ κομμάτι αυτού του χώρου. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το πολύ χειρότερο είναι ότι αυτή η διαπίστωση διαιωνίζεται. Περνά σαν τον μεταδοτικό ιό στην επόμενη γενιά. Έμμεσα. Ανεπαίσθητα. Υποσυνείδητα. Τα ακούσματα μέσα στο σπίτι, μέσα στην οικογένεια, την ώρα του μεσημεριανού, την ώρα του δείπνου, την ώρα της επίσκεψης «φίλων», όλα αυτά καθιστούν τη νεότερη γενιά εύπλαστο δέκτη άρρωστων συμπλεγμάτων και λανθασμένων αντιλήψεων που δυστυχώς θεωρούνται από τους νεότερους αυτονόητα, δεδομένα και απολύτως φυσιολογικά. Ο μέσος μπαμπάς έχει απορρίψει ή αγνοεί εντελώς τον Τσαρούχη, τον Δοξιάδη, την Δημουλά, την Γλύκαντζη- Αρβελέρ, τον Καραθεοδωρή, τον Τομπάζη, τον Καβάκο, τον Ισιγώνη. Ξέρει όμως όλα τα ασήμαντα και έχει άποψη επί παντός επιστητού και μάλιστα προκαλεί και τον θαυμασμό των παιδιών του που βεβαίως θα κινηθούν πάνω στα πατήματά του. Η μέση μαμά πάει είκοσι φορές το χρόνο στην καθηγήτρια για να μάθει γιατί η κόρη δεν πήρε είκοσι στη μουσική ενώ η κόρη της συννυφάδας το πήρε, αλλά όχι με την αξία της . Η αξία ανήκει μόνο στο δικό της το παιδί που είναι το ευφυέστερο στον κόσμο.
Δεν φταίνε τα παιδιά. Φταίει η βλακεία των γονιών που παπαγαλίζει, υιοθετεί και πορεύεται με τη γνώση του ανύπαρκτου Παπαδάκη, του άσχετου γλειψιματία Αφτιά, του βραδύστροφου Χατζηνικολάου. Από το αλήτικο σκυλοχιούμορ και τη χυδαιότητα του Σεφερλή και τα τηγάνια της Σκορδά. Από εκεί και από κάποιες παρόμοιες, αδιανόητα αποβλακωτικές πηγές αντλεί τη σοφία ο μέσος γονιός.
Η Ελληνική κοινωνία βούλιαξε μέσα σε ένα βούρκο διαφθοράς και απαξίωσης του καλού με ταυτόχρονη απόρριψη οποιασδήποτε προοδευτικής και ορθολογικής εκτίμησης και αντίληψης. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά σε όσους έχει απομείνει κάποιος βαθμός επίγνωσης της πραγματικότητας.
Η κοινωνία των Ψαχνών ακολουθούσα πιστά την Ελληνική πεπατημένη έχει βαλτώσει σε μια υποκουλτούρα της άρνησης και της επαρχιώτικης άγνοιας την οποία και θεωρεί τίτλο τιμής. Δεν διαφέρει σε τίποτα από την υπόλοιπη χώρα και μοιραία θα έχει την ίδια καθοδική πορεία σε όλες τις πτυχές της προσωπικής, επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής.
Ο Ελληνικός (και Ψαχνιώτικος ) χώρος θα έπρεπε και θα μπορούσε να είναι πρωτοπόρος σε πολλά επίπεδα κι αυτό δεν περιέχει καμιά δόση υπερβολής. Τα Ψαχνά σε κατάλληλα χέρια θα μπορούσαν να είναι υπόδειγμα μικρής πανεπιστημιούπολης. Υπήρχαν όλες, μα όλες οι προϋποθέσεις. Όταν όμως υιοθετείται η απαξίωση αντί της αναγνώρισης, η αμφισβήτηση αντί της αποδοχής, η συκοφάντηση αντί του επαίνου σαν στάση ζωής τότε γινόμαστε καταστροφικοί με τις επιλογές μας τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τα παιδιά μας και για το έθνος μας.
Μα δεν υπάρχουν και καλά στοιχεία; Ασφαλώς! Τα καλά καλώς υπάρχουν. Τα αρνητικά είναι όμως αυτά που μας κατέστρεψαν. Ας μην τα μεταδώσουμε και στη νεότερη γενιά. Ας της δείξουμε ένα διαφορετικό δρόμο από αυτόν που εσκεμμένα ακολουθήσαμε διαφορετικά δεν θα μπορέσουν να σταθούν σε μια εποχή που πρέπει να αποδεικνύεις πραγματικές αξίες και ικανότητες και όχι ψευδαισθήσεις και συμπλέγματα. Ας τους διδάξουμε πως με το να εύχεσαι να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να δηλητηριάζεις τον εαυτό σου και τον περίγυρό σου. Ας πάρουμε το γείτονα σαν παράδειγμα και κίνητρο – όχι σαν στόχο – και να προσπαθήσουμε φτιάξουμε κάτι εξ ίσου καλό. Τότε θα έχουμε κάνει ένα βηματάκι μπροστά. Το χρωστάμε στα παιδιά μας. Αλλιώς τα καταδικάζουμε να ζήσουν εγκλωβισμένα σε ένα μικρόκοσμο της δικής μας νοσηρής επαρχιωτίλας πολύ μακριά από τους ρυθμούς εξέλιξης και προόδου του υπόλοιπου κόσμου.
ΥΓ. Όσοι έχουν αντιρρήσεις είναι ευπρόσδεκτοι για επώνυμο διάλογο.