«Αγάπη δύσκολη…»
Έφτασε πάλι η γιορτή των ερωτευμένων. Ανησυχία: «Ευτυχία και έρωτας πάνε μαζί;»
Καλό ερώτημα. Δεν τιθασεύεται ο γιός της θεάς της ομορφιάς. Δεν έχει ηλικία. Δεν σηκώνει ορισμούς. Δεν μπαίνει σε περιορισμούς. Σήμερα είναι εδώ και αύριο χάνεται. Εμφανίζεται με άλλη μορφή και ξαναδίνει φτερά. Μπορεί να σε πουλήσει, να σε λαβώσει, να σε ανεβάσει, να σε γκρεμίσει, να σε σκοτώσει και να σε αναστήσει. Μην τον εμπιστεύεστε απόλυτα. Είναι επικίνδυνα σκληρός κι απρόβλεπτος.
Κάπου μακριά στο χώρο και στο χρόνο γράφτηκε μια μπαλάντα της αγάπης. Ένας ύμνος του ανεκπλήρωτου έρωτα. Εκεί ψηλά στη μεσαιωνική χώρα των Κελτών. Εκεί που η πρωινή, ψυχρή υγρασία με τη μυρωδιά της μούχλας που σου τρυπάει τα κόκκαλα και ο βαρύς, σκοτεινός ουρανός σε προειδοποιούν ότι η μέρα θα είναι παράξενη. Τότε που οι πολεμικές ιαχές του Μαύρου Καβαλάρη, του νεαρού Κέλτη Τζαίημς Ντάγκλας αντηχούσαν στους γύρω λόφους καθώς πολεμούσε να ανακαταλάβει το κάστρο των προγόνων του που κατείχε ο Άγγλος Σερ Τζων Ουόλτον.
Ψάλλει η Κέλτικη μούσα:
«Μήπως πας στο πανηγύρι του Σκάρμπορο;
Εκεί που μυρίζει μαϊντανός, φασκόμηλο, δεντρολίβανο και θυμάρι;
Δώσε χαιρετίσματα σε κάποιον που βρίσκεται εκεί
Κάποτε τον αγαπούσα αληθινά»
Σκληραίνει όμως έπειτα η μούσα. Ζητάει πολλά για να επιστρέψει. Ζητάει πράγματα ακατόρθωτα. Πράγματα που αυτός που κάποτε αγαπούσε δεν μπορεί να τα πραγματοποιήσει. Ζητάει να της φτιάξει την πιο ωραία φορεσιά χωρίς βελόνα και ραφή. Και να πάει να την πλύνει εκεί που δεν αναβλύζει ποτέ νερό. Και αν τα καταφέρει να πάει να την στεγνώσει πάνω στα πιο αιχμηρά αγκάθια χωρίς να την ξεφτίσει. Και τότε θα ξαναγίνει η αληθινή της αγάπη.
Ζητάει κι άλλα. Ζητάει πάρα πολλά.
Δύσκολη αγάπη. Πολύ δύσκολη…
Έτσι είναι…
Να θυσιάσεις τον εαυτό σου ή να τον προστατέψεις;
Χρόνια πολλά στους ερωτευμένους. Καλό κουράγιο….